Aanraders

De afgelopen tijd heb ik weer meer gelezen. Aanraders:

Ik was een seksslavin - Anna Ruston

In dit boek onthult Anna de schokkende waarheid over wat haar overkomt achter de gesloten deuren van een schijnbaar normaal huis in een gemiddelde straat. Anna groeit op in een ontwricht gezin. Ze voelt zich verwaarloosd en eenzaam. Wanneer ze op de taxistandplaats een vriendelijke taxichauffeur ontmoet is ze blij verrast. Malik geeft haar alle aandacht. Bij hem kan ze eindelijk haar hart uitstorten. Als Malik Anna uitnodigt zijn familie te ontmoeten gaat ze daar graag op in. Ze hunkert naar de warmte van een echt gezin. Eenmaal bij Malik thuis weigert hij Anna te laten gaan. Vastgehouden door hem en zijn familie wordt Anna opgesloten in een slaapkamer. Malik blijkt een sadistische pedofiel die vanaf de eerste dag Anna behandelt als zijn huisslaaf. Ze kan zijn huis niet meer verlaten en wordt dagelijks onderworpen aan seksueel misbruik. Als ze weigert te gehoorzamen krijgt ze slaag. Volledig afgezonderd van de buitenwereld wordt Anna gaandeweg gebroken - zowel fysiek als mentaal - door de vele seksuele vernederingen en het wreedheden die ze ondergaat. Haar donkerste momenten worden inktzwart als het misbruik resulteert in de geboorte van vier baby's die haar worden afgenomen. Na lange tijd ziet Anna kans, ondanks haar kapotgemaakte geest en lichaam, met hulp van buitenaf te ontsnappen. In dit boek vertelt ze haar verbijsterende verhaal.

ALS dan toch - Garmt van Soest

“ALS, ik kreeg het net voor het hip werd. Direct na het horen van de diagnose begon ik met schrijven, eerst e-mails naar vrienden en collega's, toen een blog. Ik gaf het de subtitel Garmt is experiencing ALS - so you don't have to! Ik schreef, vocht, huilde en beleefde. Ik spuugde het op papier, vlak voor een operatie of direct na weer een ambulancerit (van ALS ga je struikelen). Ik takelde af en werd opgehesen. Ik wilde de ziekte hard in zijn kloten trappen, honderd miljoen in zijn gezicht smijten, en was verbaasd hoe de hele wereld klaarstond om me daarbij te helpen. Naarmate ik minder kon communiceren (stem en vingers vielen uit) evolueerde mijn taalgebruik van driftschrift naar mooitaal. En jij wilt dat lezen, anders was je niet tot hier gekomen. Dus kom op, treuzel niet zo en begin”.

Ellie Lust - mijn jaren bij de politie

In Mijn jaren bij de politie vertelt Ellie Lust, Nederlands populairste ex-politievrouw, openhartig en eerlijk over de ruim dertig jaar dat ze bij de politie in Amsterdam werkte. In die jaren deed Ellie Lust ervaring op met bijna alle facetten van het politievak. Als motoragent reed ze rondjes over de Amsterdamse ring, als wijkagent zag ze van dichtbij de ellende in Amsterdam-West, als oprichter van Roze in Blauw verzette ze zich tegen het antihomogeweld en als woordvoerder van de politie was ze betrokken bij de meest spraakmakende zaken van Nederland.

Koos Neuvel - Nora &  Co

In 2016 overlijdt Nora, de oudste dochter van Koos Neuvel. Op de dag na haar achttiende verjaardag. Jaren heeft zij aan een eetstoornis geleden. Haar familie blijft verslagen achter. Dit drama blijkt niet op zichzelf te staan: in een jaar tijd zijn een aantal meisjes met wie zij in de eetstoorniskliniek verbleef eveneens overleden.

Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Als Neuvel met behandelaars spreekt, merkt hij dat zij evengoed in het duister tasten. Aan de hand van de levensverhalen en ziektegeschiedenissen van zeven meisjes reconstrueert Neuvel hoe deze tragedie zich heeft kunnen voltrekken. Hoe kan het dat in de behandeling de ziekte alleen maar verergerd is? Hebben ze elkaar misschien "besmet'?

José den Boer - leven in de schaduw van een onbegrepen ziekte

“Ik weet niet wat ik heb. Ik kan niet uitleggen waarom ik ziek ben, pijn heb, steeds weer het ziekenhuis in moet, zware medicijnen moet nemen. Ik wil niet anders dan andere leeftijdgenoten zijn. Ik verzin dus maar een beetje wat mij mankeert. Ik probeer mensen uit te leggen wat ik heb. Niemand die mij begrijpt. Liegen en verbergen is mijn enige optie. Als ik eerlijk ben, word ik afgewezen. Als ik de ziekte en de gevolgen verberg, dan moet ik op mijn tanden bijten, maar ik word dan wel geaccepteerd. Ik heb een spontaan karakter en ik ben graag 'aanwezig' bij leeftijdgenoten. Maar dat kan steeds minder. Ik zet een masker op en probeer er het beste van te maken. Als ik wel eens een keer kan navertellen wat de dokters hebben gezegd dan begrijpen mensen het niet. Ik schaam me want ik zie anderen meer dan eens fronsend kijken. Ik laat het erbij zitten. Kleine uitvluchten en leugentjes maken het makkelijker. Die leugens worden groter en groter. De scheidslijn tussen echt en niet echt wordt vager. Ik ben heel erg ziek en ik ben niet gelukkig als kind. En later ook niet als scholiere, net zo min als jonge vrouw, als stagiaire. Ik mijd relaties, ook als ze zijn bedoeld om je leven te verrijken.”

Lenneke Vente - Tien onzichtbare jaren

Lenneke Vente staat midden in het leven als er bij haar neurosarcoïdose geconstateerd wordt. De weg van succesvolle zakenvrouw naar chronisch patiënt gaat niet zonder slag of stoot en blijkt een continu proces. Ze merkt al snel dat ze in een compleet nieuwe wereld is beland. Waarin patiënten genezen, of niet. Maar wat doe je als je ziekte niet geneest en je er ook niet dood aan gaat? Wat als blijkt dat tijdelijk blijvend is? Tijdens haar revalidatie komt de sterke wens naar boven om haar beste leven te leven in plaats van dagelijks te overleven. In Tien onzichtbare jaren neemt ze de lezer mee in deze zoektocht. Er is een selectie gemaakt van de columns en blogs die Lenneke de afgelopen tien jaar publiceerde. Het boek gaat over alledaagse emoties, verwondering en overpeinzingen. Haar ziekte sarcoïdose komt voor maar is niet specifiek het onderwerp van het boek. Lenneke deelt de inzichten die haar verder hebben geholpen en schrijft altijd denkend vanuit mogelijkheden, met humor en wars van zelfmedelijden. Je bent je chronische ziekte niet, je hebt hem. Je bent zoveel meer.

Hersenvlekken - Sara van der Kooi

"Misschien is het gewoon de willekeur van het leven en moet ik ervan maken wat ervan te maken valt. Ook als alles stuk gaat en er niets valt te maken"

Sara is 24 als de diagnose MS wordt gesteld. De studie psychologie, het voetballen, de muziekinstrumenten, het werk in een Iers café - alles komt in een ander licht te staan. 'Hersenvlekken' is een persoonlijk verhaal over kwijtraken wat vanzelfsprekend is en doorgaan met een andere werkelijkheid, telkens opnieuw.

Mijn mening:

Het boek verwoordt in indrukwekkende fragmenten/gedichten over Sara's strijd met/tegen de ziekte MS. Als 'lotgenote' zijn de beschreven situaties zó treffend en herkenbaar, een boek welke ik dan ook las met af en toe een glimlach, maar nog vaker een traan in mijn ogen. Menigmaal lees ik een fragment uit het boek voor aan mijn partner, een gevoel van herkenning overheerst. Het boek telt 133 pagina's, het hadden er voor mij nog zoveel meer mogen zijn. Is er een vervolg in de maak??

NIEUWS

Door aanhoudende gezondheidsproblemen heb ik helaas moeten besluiten om mijn activiteiten voor The Book Girl per direct te beëindigen. Dit betekent dat er vanaf heden geen nieuwe recensies op The Book Girl zullen verschijnen. De weblog zal echter blijven bestaan, alle aanwezige recensies gaan niet verloren ... Mijn hoop is dat ik ooit een rentree in "de recensiewereld" kan gaan maken, de tijd zal het leren ...

Uitgeverijen, auteurs, het team van mede-recensenten en natuurlijk alle lezers: dank jullie wel voor de prettige samenwerking in de afgelopen jaren, bedankt voor alle prachtige boeken, recensies en reacties! 

Recensie: Over de rand - Arianne Grootendorst

Titel: Over de rand

Auteur: Arianne Grootendorst

Recensie: Thea

Genre: Waargebeurd

ISBN: 9789045211671 

288 pagina's | Karakter Uitgevers | november 2016

Arianne Grootendorst:
Arianne Grootendorst groeide op in Hellevoetsluis als kind van een huisarts. Ze studeerde bedrijfskunde aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Ze heeft een dochter en werkt als leerkracht op een basisschool.

Het verhaal:
Het is een kille nacht in februari. Arianne Grootendorst wordt wakker in haar bovenwoning in Rotterdam. Het is donker en ze ligt in bed. Haar eerste gedachte is: ik krijg geen lucht, en ze hapt naar adem. Op haar zit een reusachtige man die haar keel dichtknijpt en als een waanzinnige uit zijn ogen kijkt. Er is geen ontsnappen mogelijk. Langzaam wordt het donker voor haar ogen...

Recensie door Thea:
“Ik word wakker omdat ik geen lucht krijg. Ik probeer te ademen, maar iets verhindert dat. De ademnood veroorzaakt lichte paniek. Ik probeer me te bewegen, maar dan neemt de druk toe.”

Het boek Over de rand is een heftig, huiveringwekkend, beklemmend verhaal. Het waargebeurde verhaal van Arianne Grootendorst. Stel je eens voor; je ligt rustig te slapen in je bed en ineens word je wakker omdat er iemand bovenop je zit die je keel dichtknijpt. Iemand met zeer kwade bedoelingen. Het overkwam Arianne in de kille nacht van 18 februari… 

“Hoop, heel even is er een glimp van hoop dat hij weg zal gaan. Maar dan heeft hij snel zijn arm omhoog. Met volle kracht laat hij het mes neerdalen. Hij kijkt me recht in de ogen en ik zie een eerste blik van voldoening, vlak voordat het mes mijn hals doorboort, hard en diep.”

De dader heeft een mes bij zich waarmee hij dreigt. Arianne kan geen kant op. Hij bindt haar handen vast en verkracht haar op brute wijze. Het lukt Arianne haar handen stiekem los te wrikken, maar de dader steekt haar met een mes in haar hals met de bedoeling haar van het leven te beroven. Arianna bloedt hevig waarna de dader haar kamer verlaat. Arianna kan haar linkerarm niet meer bewegen en het lukt haar niet om 112 te bellen. Ze is doodsbang, weet niet of de dader ook echt vertrokken is uit haar woning, maar ze weet wel dat ze moet vluchten op zoek naar hulp. Ze besluit het via haar balkon te proberen. Daar hangt een scheepstouw voor het geval er brand mocht uitbreken. Met haar rechterhand weet ze zich via dit touw naar beneden te laten zakken. Ze  komt terecht op het balkon van haar onderburen, hier woont een arts in opleiding met zijn vriendin, die ze weet te alarmeren… 

“Wie heeft dit gedaan? Wie haat mij zo dat ik dood moet? Ik weet het niet. En hij zal niet stoppen. Hij gaat door. Dat weet ik zeker. (..)Ik wil iets doen. Ik word gek van het wachten. Ik wil dat hij snel gevonden wordt. (..)Ik moet controle zien te krijgen over de situatie, want ik verlies de volledige grip op mijn leven. Ik moet denken en actie ondernemen.”

Arianne wordt opgenomen in het ziekenhuis waar haar vrienden iedere avond op de gang de wacht houden. De dader loopt immers nog op vrije voeten, zal hij haar opzoeken om haar alsnog te doden? Nadat ze is ontslagen uit het ziekenhuis duikt Arianne onder. De dader vroeg aan Arianne of zij weet wie hij is, kent zij hem? Wie is hij, was het een bekende, waarom koos hij haar als slachtoffer, was zij een willekeurig slachtoffer, wat was zijn motief? Ze bijt zich vast in het onderzoek naar de dader en wil alles over hem en soortgelijke misdadigers te weten zien te komen. Ze besluit een dossier over alle verkregen informatie aan te leggen in de hoop antwoorden op haar vragen te krijgen. 

“De dader is gepakt, maar feit blijft dat een vreemde zomaar je huis kan binnendringen en je van het leven kan proberen te beroven. Wat zegt dat over de waarde van mijn leven? Ik voel me heel nietig en kwetsbaar..”

Na een paar maanden wordt de dader gearresteerd wanneer hij het huis van een volgend slachtoffer binnendringt. Hij wordt betrapt door de vriend van deze vrouw en wordt na een achtervolging op straat door de vriend en het beoogde slachtoffer overmeesterd. Hij had een tas bij zich met daarin een zgn. rape-kit en een hakbijl. Na zijn veroordeling bekent de dader dat hij met deze bijl de hersens van het beoogde slachtoffer had willen inslaan. Ook verklaart hij dat hij meer slachtoffers heeft gemaakt. Bewijs hiervoor wordt nooit gevonden. De dader blijkt aan paranoïde schizofrenie te lijden en wordt veroordeeld tot tbs met dwangverpleging. 

“Dat gezicht. Die ogen. Die mij doodsangsten hebben laten uitstaan. Ze doen me niets. Dit gezicht vertoont geen overeenkomsten met het gezicht dat ik me herinner uit die duistere nacht. (..) Ik heb het overleefd. Ik heb het gevoel dat ik heb afgerekend met de reus. We zijn samen in één ruimte geweest, zonder machtsverhouding en zonder de mij zo bekende doodsangst. Ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel los van mijn monster. Het blijkt een emotieloze, uit de kluiten gewassen, zieke figuur.”

Met stijgende bewondering lees ik Arianne’s verhaal. Bewondering voor deze krachtige en moedige vrouw. Arianne, slachtoffer van een gruwelijke misdaad, besluit om de confrontatie met haar dader aan te gaan. Een confrontatie die haar goed doet. 

“Ik voel niet de behoefte om te huilen en ik voel ook geen blinde woede. Wat ik wel voel is een enorme gedrevenheid om de volgende zaken te verwezenlijken: alles te weten komen over Velthoos, zelf herstellen en doorgaan met leven. Schrijven zou me kunnen helpen. (..)Het enige verontrustende gevoel is dat van vervreemding. Ik drijf af van de werkelijke wereld en blijf hangen in die van Velthoos.”

Met vallen en opstaan lukt het Arianne om haar leven weer opnieuw in te richten. Ze verhuist en schaft een hond, Jack, aan. Ze besluit als therapie haar verhaal toe te vertrouwen aan het papier, met dit boek Over de rand als resultaat. Zeer gedetailleerd schrijft zij over die nacht in februari, de opsporing van de dader, de strafzaak en de moeizame verwerking van deze traumatische ervaring. Haar persoonlijk verhaal wordt afgewisseld met stukken uit het politiedossier; fragmenten van proces-verbalen, getuigenverklaringen, verhoren en het daderprofiel, daarnaast fragmenten van psychologische onderzoeken van de dader.  

“Ik kan die nacht niet delen met anderen. Wel in woorden, maar niet in gevoelens.”

“Maar ik heb nieuwe wegen gevonden om ermee om te gaan. En ik leef. Ik leef in de toekomst. (..)Ik zie de toekomst in het opgroeien van mijn dochter. En in de toekomst zal ik blijven genieten van het heden.”

Recensie: Haat - Mel Wallis de Vries

Titel: Haat

Auteur: Mel Wallis de Vries

Recensie: Thea

Genre: Jeugd

ISBN: 9789026141904 

240 pagina's | Uitgeverij De Fontein | november 2016

Mel Wallis de Vries:
Mel Wallis de Vries is uitgegroeid tot de succesvolste jeugdthrillerauteur van dit moment. Haar boeken zijn meermaals bekroond en staan hoog in de bestsellerlijsten. In 2012, 2014, 2015 en 2016 won zij de Prijs van de Jonge Jury met Vals, Klem, Wreed en Shock. Haar boeken worden in diverse landen uitgegeven.

Het verhaal:
Een vreselijk ongeluk. Maar dat is slechts het begin...

Nikki wordt wakker in een park, gewond en onder het bloed. In haar handen houdt ze een mes, en iets verderop ligt een zwaargewond meisje. Nikki heeft geen idee wie ze is. Maar alles wijst erop dat Nikki haar heeft neergestoken. Alleen weet ze er zelf niks meer van... Wanhopig probeert Nikki erachter te komen wat haar die bewuste avond overkwam. Haar zoektocht naar de verontrustende waarheid zal haar leven voor altijd veranderen. Want is er precies in dat park gebeurd?

Recensie door Thea:
“Ze staat voor me en kijkt me met grote ogen aan. Doodsbang. Maar ze kan niet meer vluchten. En dat weet zij ook. Vuile! Trut! Dit! Wordt! Je! Verdiende! Loon!”

Haat is een spannende, beklemmende jeugdthriller, de zwarte bladsnede geeft het boek een dreigend uiterlijk. We lezen het verhaal vanuit wisselend perspectief. Het verhaal wordt regelmatig onderbroken door telefoonnotities van de dader, Instagram foto’s en whatsappjes. Meteen bij het lezen van de proloog weet het verhaal mijn aandacht te pakken. Als lezer vraag je jezelf constant af: wie en waarom? Wie voelt er zo’n haat voor Nikki dat hij of zij tot zoiets in staat is? Regelmatig word je op het verkeerde been gezet, iedereen lijkt wel een motief te hebben … Hoe kan het dat Nikki zich niets weet te herinneren van wat er in het park gebeurde, liegt zij hierover? Tot aan het einde blijft je dan ook gissen naar de dader. Wanneer op het einde de onverwachte ontknoping volgt en de dader zich bekend maakt, blijkt het iemand te zijn die ik niet op het oog had. Alle puzzelstukjes vallen in elkaar en eindelijk wordt het motief van de dader duidelijk…

“Het bloed aan mijn handen… Ik wil niet denken aan wat er is gebeurd. Nog niet. (..)Ik weet nog dat ik door het park liep, over de brug naar het dichtbegroeide stuk met bomen, dat het heel donker was omdat het regende. Maar dan stoppen de beelden.”

Op een avond wordt Nikki gewond gevonden in het park. Bloed kleeft aan haar handen. Naast haar blijkt een mes te liggen. In haar nabijheid wordt een ander meisje zwaargewond gevonden. Wat is er gebeurd? Heeft Nikki hier iets mee van doen, heeft zij dit meisje neergestoken? Nikki kan zich niets herinneren… 

“Dit is mijn leven, en het zou me gerust moeten stellen. Maar dat doet het niet. Ik voel me duizelig en licht in mijn hoofd, en mijn hechtingen doen pijn. Wat is er in godsnaam in dat park gebeurd?”

Nikki blijkt een wond aan haar hoofd te hebben die gehecht moet worden en heeft een hersenschudding opgelopen. Toch wil zij de volgende dag naar school, naar haar vriendinnen. Maar waarom gedragen Manouk en Lisa zich sindsdien zo anders en laten ze haar vallen? En Timo, haar vriendje, waarom wil hij haar niet meer zien en maakt hij het uit? Waarom gelooft niemand haar en denken ze dat zij het andere meisje iets heeft aangedaan? Hoe komen haar vingerafdrukken op het gevonden mes? En het bloed van dat andere meisje aan haar handen? Waarom wordt zij als verdachte gezien, ze kent dat andere meisje niet eens, toch? Waarom kan ze zich niets herinneren over wat er gebeurd is in het park? Wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd?   

“Wat moet ik doen? Ik denk na, en hoe meer ik nadenk, hoe banger ik word. Het voelt alsof er een spelletje met me wordt gespeeld waarvan ik de spelregels niet begrijp. Ik ga dit niet lang volhouden…Maar er is geen alternatief: als ik nu terugga, lijk ik nog schuldiger dan ik al was. Ik moet achter de waarheid zien te komen.”

Het gaat steeds slechter met Nikki, ze lijkt zichzelf te verliezen en is in een nachtmerrie belandt. Op een nacht staat hun huis in brand, aangestoken. Nikki raakt hierbij gewond aan haar arm. Ook vindt de politie een verstuurd appje op de telefoon van Anika, het zwaargewonde meisje. Nikki zegt van niets te weten, zij heeft het appje niet gestuurd. Maar liegt Nikki soms? Wanneer de politie Nikki wil aanhouden als verdachte, vlucht zij hun tijdelijke woning uit. Zij heeft dit appje niet gestuurd, zij heeft hun huis niet in brand gestoken én zij  heeft Anika niet verwond, maar wat moet ze doen, hoe kan zij haar onschuld bewijzen, niemand schijnt haar te geloven…

“Ik ben op de vlucht voor een schim. Voor mezelf. Ik weet niet meer voor wie ik bang moet zijn. (…)Er gaat van alles door me heen. Woede en verdriet. Pijn en angst. Maar gek genoeg ook hoop. Plotseling voelt het alsof ik een keus heb. Misschien kan ik niks meer veranderen aan wat er is gebeurd, maar ik kan wel bepalen wat er vanaf nu gáát gebeuren.”

Nikki weet wat haar te doen staat. Ze gaat terug naar het plaats delict, het park. Ze denkt er alleen te zijn, maar voordat ze het in de gaten heeft wordt ze aangevallen, door wie? Nikki belandt in het water en vecht voor haar leven. Dan ziet ze het gezicht van de dader boven zich, herinneringen komen omhoog en alles wordt haar duidelijk…  

“Maar ik heb één ding geleerd: het maakt niet uit wie je echt bent. Je bent wat anderen van je denken. En in hun beleving was ik niks. (..)Nikki had alles. Ze was mooi, ze had veel vrienden, een toekomst. Waarom nam ze mij alles af? Eerst was ik verdrietig, toen werd ik boos, en die boosheid sloeg om in haat. (..)haat verteert je vanbinnen, fluistert je de verkeerde dingen in, rechtvaardigt voor je gevoel alles wat je doet. Maar haat houdt je geen spiegel voor.”

Recensie: Oostzee Romance - Anita Verkerk

Titel: Oostzee Romance (Cruiseschip Cupido #2)

Auteur: Anita Verkerk

Recensie: Thea

Genre: Chicklit

ISBN: 9789462041578

249 pagina's | Uitgeverij Cupido | 2016

Anita Verkerk:

Anita Verkerk schrijft al jaren met veel succes heerlijke (ont)spannende liefdesromans, eigentijdse familieromans en vrolijke chicklits voor vrouwen van alle leeftijden, over de hele wereld. Haar Engelstalige romans werden in de USA meerdere malen bekroond en ook in Nederland viel ze diverse keren in de prijzen. Daarnaast behoort ze tot de Top van meest uitgeleende auteurs. Anita is Ambassadrice van de Stichting Dierenhulp Zonder Grenzen.

Het verhaal:

Alleenstaande moeder Famke Oosthof (30) heeft allerlei angstklachten en is ontzettend bang om te varen. Als haar suiker-oom Josef van een stoepje valt en met zijn enkel in het gips aan huis gekluisterd is, regelt tante Irma dat Famke in zijn plaats met haar mee zal gaan op een cruise naar de Oostzee. Famke weigert pertinent, maar tante Irma zet haar zin gewoon door...

Recensie door Thea:

“Ik was niet van plan om mijn eigen leven en dat van mijn dochtertje op het spel te zetten. Ik ging absoluut niet met tante Irma mee op cruise. Ze bekeek het maar!”

Ik mocht weer virtueel inschepen op het luxe cruiseschip de Cupido voor een nieuw liefdesverhaal; Oostzee Romance. Zoals we van Anita gewend zijn, is ook dit boek een heerlijk feelgood verhaal waarbij ingrediënten als liefde, romantiek, verwikkelingen, humor en een prachtige setting aan boord van het luxe cruiseschip de Cupido niet ontbreken. Op een herfstachtige middag nestel ik mij op de bank onder een warm dekentje en begin met lezen in het boek. Het duurt niet lang of het verhaal heeft mijn aandacht te pakken, voordat ik het in de gaten heb zijn we enkele uren verder en lees ik de laatste zin van het verhaal. Hoewel het verhaal voorspelbaar is, is het een heerlijk ontspannend verhaal om lekker bij weg te dromen…

“Het zijn schatten van mensen, en normaal is geen moeite mij te veel, maar varen… Ik werd al akelig als ik daar alleen maar aan dacht.”

We lezen het verhaal van de alleenstaande moeder Famke die een fobie voor liften én varen heeft. Ze heeft last van paniekaanvallen die haar op de meest ongelegen momenten overvallen en ervoor zorgen dat ze veel beren op haar weg ziet. En juist zij wordt, samen met haar tienjarige dochter Merel, door haar tante Irma uitgenodigd mee op cruise te gaan, nu haar man Josef door een gescheurde enkelband aan huis gekluisterd is. Famke ziet dit helemaal niet zitten, maar wat ze ook zegt en hoe ze ook probeert er onderuit te komen, haar tante staat erop dat zij mee gaat. En tante Irma’s wil is wet, enige tijd later bevinden tante Irma, Famke en Merel zich dan ook aan boord van het luxe cruiseschip Cupido en kan hun cruise-avontuur beginnen…

“Maar toch … Het bleef een boot. Een ijzeren gevaarte, dat makkelijk naar de bodem van de oceaan kon zakken.”

Je merkt dat de auteur kennis van zaken heeft wanneer ze het leven aan boord beschrijft. Het boek heeft de nodige humor in zich, regelmatig moest ik dan ook hardop lachen om de capriolen van de bazige tante Irma, dochter Merel én Famke die vecht tegen haar “paniekdinosaurus”. Famke vindt het leven aan boord in eerste instantie maar niets en is doodsbang om gebruik te moeten maken van de aanwezige liften, maar tante Irma heeft haar hulp hard nodig ivm rolstoelgebruik. Zodra het maar even kan probeert Famke hier onderuit te komen, zij neemt liever tig trappen dan met de lift te gaan. Tante Irma probeert Famke van haar liftfobie af te helpen, maar of dit zal lukken? Ook heeft Famke een grote fantasie en denkt dat het schip vast en zeker zal vergaan… 

“Het was zo fijn geweest in zijn armen en we hadden elkaar bijna gekust… En nu bekeek hij me niet meer. Waar was het misgegaan? Lag dat misschien toch aan mij? Had ik anders moeten reageren? Ergens was het natuurlijk wel logisch dat Damian zijn baan niet op het spel wilde zetten voor… Ja voor wát eigenlijk?”

Op een dag ontmoet Famke tijdens een wandeling aan dek de knappe Damian en wordt verliefd. Famke denkt in eerste instantie dat hij het manusje-van-alles is aan boord, maar is dit wel zo? En Damian, is hij ook verliefd op haar? Waarom wil hij haar niet zoenen en houdt hij haar op afstand? Dan ontvangt Famke tijdens een excursie een verontrustend telefoontje dat oom Josef met spoed is opgenomen in het ziekenhuis. Halsoverkop vertrekken ze de volgende dag naar huis. Famke heeft Damian niet meer gesproken voor vertrek. Wanneer de Cupido in Rotterdam aanmeert doet zij een verwoede poging om Damian te spreken te krijgen, zelfs als ze hierdoor de beveiliging achter zich aan krijgt … Zal Famke Damian terug zien en eindelijk te weten komen wat hij voor haar voelt? 

“Die hele kapitein interesseert me nog steeds helemaal niks. Maar Damian wel. Ik ben smoorverliefd op Damian.”

Recensie: Stop - Jessica Broekhuis

Titel: Stop

Auteur: Jessica Broekhuis

Recensie: Thea

Genre: Waargebeurd

ISBN: 9789400507746

288 pagina's | A.W. Bruna Uitgevers (LeV.) | september 2016

Jessica Broekhuis:

Jessica Broekhuis studeerde politicologie en communicatiewetenschap aan de Universiteit van Amsterdam en presenteerde daarna diverse tv-programma's voor onder meer de AVRO en Schooltv. Tegenwoordig is ze werkzaam in de hulpverlening.

Over het boek:
Een mooie carrière, een prachtig inkomen, feestjes: Jessica Broekhuis komt na haar studententijd terecht in de televisiewereld en oogst met haar scherpe tong al snel succes. Alles knettert en schittert, maar drank, coke en later gokken breken haar leven stukje bij beetje af. Na zestien slopende jaren beseft ze dat er iets radicaal moet veranderen. Ze vertrekt meer dood dan levend naar Zuid-Afrika, voor een intensief rehabtraject van zes maanden. Daarna begint haar herstel pas echt. 

Recensie door Thea:
“Ik heb een serieuze verslaving, maar dat durf ik aan niemand toe te geven, vooral niet aan mezelf. En het verraderlijke is: niemand ziet het aan me.”

Een aangrijpend, heftig en meeslepend verhaal, het verhaal van Jessica Broekhuis. Rauw en eerlijk schrijft zij over haar jaren van verslaving aan drank, coke en gokken. Daarnaast schrijft zij over haar verblijf in een rehab kliniek in Zuid-Afrika en de periode van herstel terug in Nederland. Achterin het boek vinden we een nabeschouwing door Hans Pijp, de psychiater die Jessica behandelde na terugkeer in Nederland. Het verhaal van Jessica zal niemand onberoerd laten, het is een verhaal welke je leest met een lach en een traan; het ene moment lees je een fragment welke een glimlach op je gezicht tovert, om vervolgens een fragment te lezen welke je een brok in je keel en een traan in je ogen bezorgd. 

“Waar ben ik mee bezig? Wat ben ik aan het doen? Ik zit op een trein en die is niet meer te stoppen. Ik heb een enkeltje, een enkeltje richting afgrond.”

Het verhaal begint met een beschrijving van haar jeugdjaren, hoe ze zich vaak eenzaam, alleen en somber voelt, in haar hoofd is het regelmatig een chaos. Als Jessica 17 is gaat ze met haar vriendinnen op vakantie, het is hier dat ze voor het eerst coke gebruikt. In haar studententijd is het de drank die rijkelijk vloeit, het leven is een groot feest. Na haar studie lacht het leven Jessica toe, ze komt in de glamour en glitter van het tv-wereldje terecht, een stralende toekomst ligt voor haar. Ze presenteert allerlei programma’s, het gaat haar voor de wind. 

“Het enige wat ik doe is gokken en snuiven. De boel is totaal uit de hand gelopen. Ik weet dat ik moet stoppen, maar ik heb geen idee hoe. Ik weet het echt niet meer. Wat ik wel weet is dat als ik zo doorga, de dood me komt halen, dan snuif en gok ik mezelf kapot. (…) Ja, ik moet echt stoppen. Maar nog niet vandaag, nog even niet.”

Maar met de glamour en glitter komen ook de feesten, drank- en cokegebruik in haar leven. Langzaam glijdt Jessica af naar een leven als verslaafde, verslaafd aan drank, coke en later ook gokken. Ze probeert regelmatig te stoppen maar houdt dit niet lang vol, steeds valt ze weer terug. Ze liegt, bedriegt, verzuimt bij haar werk, vrienden en familie, maakt grote schulden, gaat in de wiethandel en deinst er zelfs niet voor terug om haar moeder te bestelen. Jessica leidt een dubbelleven, niemand weet hoe haar leven in het teken van haar verslaving staat. Als uitkomt dat ze van haar moeder heeft gestolen, trekt haar familie haar handen van Jessica af. Haar vrienden vinden dat ze zich moet laten opnemen om te werken aan haar verslaving. Jessica laat zich onder curatele stellen, meldt zich aan voor schuldhulpverlening en vertrekt naar een rehab kliniek in Zuid-Afrika, waar ze uiteindelijk zes maanden zal verblijven. Jessica keert terug naar Nederland voor verder herstel...

“(…)Toch sta ik voor mijn gevoel als een reservespeler aan de zijlijn. Dat is de leegte van mijn zestien verloren jaren, dat is de eenzaamheid die ik aan mijn verslaving heb overgehouden. Daar rouw ik om. Daar huil ik om. (..)Ik heb mezelf op het dieptepunt van mijn leven overwonnen. Wat er nog komen gaat weet ik niet, dat weet niemand, maar ik weet wel dat ik het leven nu aankan.”

Recensie: Mijn Arabische keuken - Mounir Toub

Titel: Mijn Arabische keuken

Auteur: Mounir Toub

Recensie: Thea

Genre: Kookboeken

ISBN: 9789048831616

256 pagina's | Uitgeverij Carrera | april 2016

Mounir Toub:

Mounir Toub weet zijn weg in de professionele keuken feilloos te vinden. Inmiddels is hij al jaren een van de bekende gezichten van 24Kitchen waar hij de kijkers van 'Grenzeloos Koken' inspireert de Arabische keuken te ontdekken. Met al je liefde, genegenheid en passie koken voor een dierbare is volgens Mounir het mooiste ter wereld.

Over het boek:
Mounirs liefde voor de Arabische keuken is hem letterlijk met de paplepel ingegoten. Hoewel hij van diverse meesterchefs veel heeft geleerd, blijft zijn moeder zijn allergrootste kookidool: 'Ik zag door haar al vroeg in dat je met eenvoudige, goed bereide gerechten mensen gelukkig maakt.' Aan de hand van klassiek en modern Arabische recepten laat Mounir in Mijn Arabische keuken met aanstekelijk enthousiasme zien hoe lekker, gezond en veelzijdig deze keuken is. Van ingelegde sinaasappels tot saffraanmayonaise, van lamstajine met doperwten en artisjok tot brick met ei en tonijn, van een salade van gort met granaatappels tot gepocheerde vijgen met vanille-rozenwaterroom.

Recensie door Thea:
Jaren geleden kwam ik in aanraking met de Marokkaanse keuken, die geuren, de smaken, gewoonweg genieten. Maar, shame on me, de afgelopen jaren verloor ik deze keuken uit het oog, totdat ik enkele weken geleden onverwachts in een Marokkaans restaurant terechtkwam, wat een herontdekking. Zoals te verwachten bleef het dan ook niet bij één bezoek aan dit restaurant. Het was hier dat ik het boek van Mounir Toub zag liggen, de cover van het boek trok meteen mijn aandacht en al snel bladerde ik het boek door en werd enthousiaster en enthousiaster. De geuren en smaken die ik in het restaurant rook én proefde, die wilde ik thuis ook ervaren. Dolblij was ik dan ook toen ik het boek als recensie-exemplaar (in ebook vorm) van de uitgeverij mocht ontvangen, waarvoor dank! Thuis gingen wij meteen in overleg, om al bladerend door het ebook te bedenken welke gerechten we wilden gaan maken en met welk gerecht we zouden starten. Die heerlijke harira, (naar een goed recept was ik al jaren op zoek), de bastillakip, die we zó lekker vonden smaken in het restaurant. Of toch de ossenhaas met ras el hanout-saus? Of ... De beslissing hiervoor was nog niet zo eenvoudig, zoveel heerlijke gerechten, de lijst van nog te bereiden gerechten werd langer en langer ...

1. Beghrir  2. Harira  3. Gevulde druivenbladeren

In de inleiding van het boek lezen we over Mounirs jeugd en loopbaan. De kookkunst van zijn moeder (en de daarmee samenhangende mooie eetherinneringen) werd zijn motivatie om kok te worden. Hierna volgt een overzicht van kruiden en specerijen die onmisbaar zijn in de Marokkaanse keuken (zoals bladpeterselie, koriander, munt, selderij, gember, kaneel, oranjebloesemwater, rozenwater en saffraan), gevolgd door een woordenlijst met Marokkaanse benamingen voor een aantal ingrediënten die men vaak in de Marokkaanse keuken gebruikt. 

1. Shakshuka  2. Kiptajine (met pruimen)  3. Lamsschenkeltajine (geen schenkel gebruikt, wel lamsvlees)

Vervolgens vinden we de recepten, ingedeeld in: Basis (hoe maken we smaakmakers als smenn, kruidenolie, ingelegde citroenen of sinaasappels, harissa, pikante ras el hanout, etc), Broodsoorten, Salades en Mezze (Gemarineerde komkommers, met ingrediënten als oranjebloesemwater en poedersuiker, echt lekker), Soepen (eindelijk een lekker recept voor Harira, mijn favoriete soepgerecht), Tajines (Shakshuka, maar vooral de Kiptajine met zoete aardappel waaraan ik pruimen toevoegde, heerlijk!), Vleesgerechten (Ossenhaas met ras el hanout-saus, die saus, zó verrukkelijk, tot de laatste druppel ging deze op!), Visgerechten, Vegetarisch, Bastilla’s (Bastillakip, aanrader!), Couscous, Nagerechten (hoog op de lijst van nog te maken gerechten staat de Dadel-sinaasappel-kokostaart, lijkt mij echt geweldig van smaak) en Koek en zo (de Marokkaanse snickers, wanneer je deze eenmaal geproefd hebt...). Per recept wordt zowel de Nederlandse als de Arabische naam plus fonetische uitspraak gegeven. Naast deze recepten vinden we ook pagina’s met persoonlijke verhalen van de auteur, voorzien van verdere uitleg over bepaalde ingrediënten en gerechten. Achterin het boek vinden we een register en een receptenindex.

1. Ossenhaas met ras el hanout-saus & pommes fondant  2. Bastillakip  2. Marokkaanse snickers

Het boek straalt passie voor koken uit. De schitterende foto’s zijn uitnodigend en maken dat je meteen de keuken in wilt om de recepten te gaan maken. Deze recepten zijn niet moeilijk te bereiden, duidelijk en stapsgewijs wordt het recept weergegeven. Ingrediënten zijn over het algemeen makkelijk te verkrijgen (hoewel ik even moest zoeken naar oranjebloesemwater). Voor wie interesse heeft om zijn of haar kook-horizon te verbreden en benieuwd is naar de Arabische (Marokkaanse) keuken, of voor degene die op zoek is naar een goed kookboek met Arabische gerechten, dit boek is écht een aanrader! De afgelopen weken rook het hier thuis in de weekenden heerlijk naar de Marokkaanse keuken, vele gerechten hebben wij reeds bereid uit dit kookboek, nog vele gerechten zullen zeker volgen...

Recensie: Like me! - Caja Cazemier

Titel: Like me!

Auteur: Caja Cazemier

Recensie: Thea

Genre: Young Adult

ISBN: 9789021676074 

187 pagina's | Uitgeverij Ploegsma | september 2016

Caja Cazemier:
Caja Cazemier begon met boeken schrijven toen ze al een paar jaar voor de klas stond en veel met jeugdboeken werkte. Caja zoekt altijd naar herkenbare onderwerpen voor jongeren die zo tussen de 11 en 16 jaar zijn. Haar thema’s haalt ze vaak uit de actualiteit. Haar boeken gaan over verliefdheid, je anders voelen, naar de brugklas gaan, weglopen van huis, seksualiteit, alcohol, tienerzwangerschap, uitgaansgeweld, loverboys, gescheiden ouders, online pesten, toneelspelen, internetverkering of rouwverwerking. Ze hoopt dat jongeren gaan nadenken over wat ze gelezen hebben of dat haar boeken voor hen een steuntje in de rug kunnen zijn. Maar gewoon een lekker uurtje lezen is natuurlijk ook fijn!

Het verhaal:
Zilver is best een beetje zenuwachtig voor de brugklas. Maar dat het zo erg zou worden, had ze nooit gedacht. Geen idee waarom, maar Lizz heeft het meteen al op haar gemunt. Zilver wordt getagd in vervelende foto's op Instagram en uitgescholden via Whatsapp. Bijna de hele klas doet mee, want Lizz maakt wel duidelijk dat wie nog met Zilver omgaat, er meteen uit ligt. Maar Lizz heeft een geheim, iets wat niemand mag weten...

Recensie door Thea:
"In de spiegel boven haar wastafel keek ze naar het meisje dat morgen twaalf werd. Normale lengte, normaal gewicht, maar geen normale kleur haar. Op de basisschool was het nooit een reden geweest om haar te gaan pesten of zo, (…) waarom zou dat morgen anders zijn?”

Een meeslepend, aangrijpend verhaal over pesten en gepest worden. Het verhaal raakt mij diep en voert mij terug naar mijn schooljaren, de jaren dat ook ik slachtoffer werd van pesten. Het verhaal van Zilver zou dan ook gedeeltelijk mijn verhaal kunnen zijn. Ik leef dan ook mee met Zilver, haar gevoelens worden voor even weer mijn gevoelens. Dit boek zou op iedere school verplicht gelezen moeten worden, als inleiding voor gesprekken in de klas over pesten en wat er tegen te doen... 

“Dus het zou vast goed gaan op de nieuwe school. En ze kreeg heus wel nieuwe vriendinnen…”

We lezen het verhaal vanuit het perspectief van de 12-jarige Zilver die naar de brugklas gaat. Ze is zenuwachtig en vind het spannend, zal ze er een leuke tijd hebben, zal ze er vriendinnen krijgen? Haar vriendinnen van de basisschool gaan naar een andere school, slechts enkele leerlingen van haar basisschool gaan ook naar deze school, heeft Zilver wel de juiste keuze gemaakt?

“Wat zouden ze zeggen als ze haar twee moeders zagen op Insta? Dan had ze rood haar, een rare voornaam én twee moeders, terwijl ze zó graag niet op wilde vallen.”

Haar klasgenote Lizz lijkt iets tegen Zilver te hebben. Samen met Mila begint ze Zilver te pesten. Wat begint met lachen om haar voornaam en uitschelden, gaat al snel over tot het negeren en buitensluiten van Zilver. Op social media gaat het pesten gewoon verder. Haar klasgenoten kijken weg, durven niets te zeggen of voor Zilver op te komen, bang zelf slachtoffer te worden. Alleen Jamilla blijft Zilver trouw, totdat ook zij slachtoffer dreigt te worden van het pesten… 

“Is zwijgen goud? Oké dan. Ze zou afwachten, het zou toch wel een keer overgaan. Misschien na de herfstvakantie wel. Misschien was alles dan anders en konden ze een nieuwe start maken. Als ze niet wilde dat het erger werd, moest ze zwijgen. En zich zo onzichtbaar mogelijk maken.”

Zilver begrijpt het niet, waarom wordt juist zij gepest en buitengesloten? Is het vanwege haar rode haar, haar voornaam, omdat ze van een andere basisschool komt? Hoe kan ze dit pesten stoppen? Zwijgen en hopen dat het voorbij gaat? Haar klassenmentor inlichten met het risico dat het pesten dan nog erger wordt? Of Lizz en Mila aanspreken op hun gedrag en zeggen dat het moet stoppen? 

“Ze wist niet wie ze was. Ze was … Trut, varken, rooie, pukkelkop, slet, domme nul, denk maar niet dat jij iets voorstelt.”

Zilver weet niet meer wat ze moet doen. Op school zit ze in de pauzes voortaan alleen. Haar vriendin Jamilla liet haar in de steek nadat ze allerlei nare appjes ontving omdat ze met Zilver omging. Het pesten wordt steeds grimmiger en gaat van kwaad tot erger … totdat … Van de een op de andere dag het gepest worden voor Zilver voorbij lijkt. De klas heeft een nieuw pestslachtoffer gevonden. Zilver kan opgelucht ademhalen, zij wordt niet langer gepest... 

“En terwijl Zilver naar de ruggen van de klas keek, wist ze: er staat een mens alleen. Er zal altijd iemand alleen staan.”

Maar Zilver ziet wat het pesten met het nieuwe pestslachtoffer doet en wat het met haarzelf heeft gedaan. Ze wil dat het pesten stopt, dat de sfeer in de klas verandert. Zilver besluit niet langer te zwijgen en vertelt zowel op school als thuis wat er allemaal gebeurd is. Hoe zal de school reageren, zullen ze iets tegen het pesten gaan doen? Zal het pesten eindelijk stoppen? 

“(..) Ik weet het nog goed, ineens dacht ik: het is óf zij óf ik. En ik wist ook dat ik het niet zou zijn die gepest ging worden. Daar zou ik wel voor zorgen. Ik zou iedereen voor zijn. Ik zou me niet langer laten pesten. Nu was een ander aan de beurt.”

Recensie: Mijn gestolen leven - Kevin Goes

Titel: Mijn gestolen leven

Auteur: Kevin Goes

Recensie: Thea

Genre: Mens & Maatschappij

ISBN: 9789046821008

160 pagina's | Nieuw Amsterdam | september 2016

Kevin Goes:

Kevin Goes is journalist en redacteur bij BNR nieuwsradio. In 2015 werd hij geconfronteerd met identiteitsfraude. Mijn gestolen leven is zijn eerste journalistieke boek.

Over het boek:
'Met een veel te hoge hartslag toets ik de cijfers van mijn telefoonnummer in. Zal ik degene die zich als mij voordoet te pakken krijgen? Helaas, de telefoon staat uit en de voicemail schakelt in. Dan slaat mijn hart een slag over: "Dit is de voicemail van Kevin Goes," hoor ik aan de andere kant van de lijn. Het is mijn naam, maar niet mijn stem.'

Het paspoort van journalist Kevin Goes is in verkeerde handen terechtgekomen en op zijn naam zijn er allerlei malafide zaken gebeurd. Er zijn huurcontracten afgesloten en de aanmaningen van de energiemaatschappij duiden op wanbetalingen. De fraudeur is duidelijk geen amateur. Goes ging op zoek naar degene die zijn identiteit roofde en kwam erachter dat zijn verhaal niet uniek is en dat dit veel vaker voorkomt. Hij sprak met betrokkenen, politie en justitie om de omvang van de fraude in kaart te brengen en zijn onschuld te bewijzen.

Recensie door Thea:
“Het is natuurlijk wel bizar dat je moet bewijzen dat je jezelf bent en dat je niet de andere ‘jij’ bent.”

Identiteitsfraude, we horen en lezen erover, maar hoe vaak denken we daarbij niet ‘een ver-van-mijn-bed-show’ dit overkomt mij niet. Maar wat als het jou wel gebeurt? Wat als kwaadwillenden (een kopie van) jouw paspoort in handen krijgen en er op jouw naam strafbare feiten gepleegd worden? Journalist Kevin Goes werd slachtoffer van identiteitsfraude, iemand anders gebruikte zijn persoonsgegevens voor het huren van woningen, zonder huur te betalen, en het houden van een wietplantage. Kevin besluit op onderzoek uit te gaan om proberen te achterhalen wie deze fraude op zijn geweten heeft. In dit boek, bestaande uit drie delen, vertelt hij wat deze fraude met hem deed, waar hij mee te maken kreeg en doet hij verslag van zijn onderzoek. Tevens geeft hij tips om identiteitsfraude tegen te gaan. 

“Wanneer heb ik voor het laatst mijn paspoort ergens afgegeven of achtergelaten? In augustus ben ik naar Turkije op vakantie geweest en daar heeft mijn paspoort een dag achter de balie gelegen van het hotel waar ik verbleef. Het kan zomaar zijn dat het toen is gescand en opgestuurd naar kwaadwillenden. Maar het paspoort kan ook op de computer van een werkgever, een verzekeraar of een telefoonaanbieder gestaan hebben en door een hack verkregen zijn. Ik weet het niet. Voor de zekerheid kijk ik op mijn computer. Heb ik een kopie van mijn paspoort op mijn eigen computer staan? Nee. Aan mijzelf kan het niet liggen.”

Kevin Goes ontvangt een brief van een incassobureau vanwege een vermeende huurachterstand van een woning in Dordrecht. Maar hij is nog nooit in Dordrecht geweest, laat staan dat hij er een woning heeft gehuurd. Ook ontvangt hij een schrijven over een betalingsachterstand bij het energiebedrijf voor hetzelfde adres in Dordrecht. Kevin begrijpt er niets van, is hier soms sprake van een vergissing, een  persoonsverwisseling? Maar al snel blijkt dat iemand anders zich uitgeeft als zijnde Kevin Goes, waarbij hij gebruikt maakt van een kopie van Kevins paspoort, voorzien van een andere foto. Kevin denkt dat hij deze fraude gemakkelijk kan weerleggen; hij is immers blank, in tegenstelling tot de donkere man die zich als hem uitgeeft. Toch blijkt het niet zo eenvoudig om zijn onschuld te bewijzen…

“Een rechtszaak voeren om aan te tonen dat je jezelf bent, maar dat je iets wat op jouw naam gebeurd is níét gedaan hebt, is zwaar. Je twijfelt over de goede afloop, want waarom zou de tegenpartij je geloven? Alles wat zij in handen hebben bewijst jouw ongelijk.”

Tot overmaat van ramp blijft het niet bij de huur van een woning. De fraudeur had in Dordrecht een wietplantage in de gehuurde woning en heeft daarnaast in Amsterdam een andere woning gehuurd op Kevins naam. Het bewijzen dat Kevin hier niets mee te maken heeft leidt tot juridische rompslomp en zelfs tot een rechtszaak. Kevin besluit zich vast te bijten in deze zaak en gaat op onderzoek uit. Hoe en waar is zijn paspoort in handen van deze fraudeur gekomen? Wie is deze fraudeur? Al snel stuit hij op onregelmatigheden in de door de fraudeur aangeleverde stukken bij het verkrijgen van de huurwoningen. Naast het vervalsen van zijn paspoort blijkt ook het opgegeven rekeningnummer bij de bank niet te bestaan en blijken loonstrookjes en bankafschriften vervalst te zijn. Waarom is er niet scherper gecontroleerd door de desbetreffende makelaars? 

“Nu dringt het pas goed tot me door. Dit is geen kinderspel, het is geen puzzel die ik moet oplossen. Het gaat hier om professionele criminelen die niet traceerbaar zijn. Alles klopt, of klopt niet, beter gezegd. Alles wat ingeleverd is, is nep. Nergens is een speld tussen te krijgen. Ze laten geen broodkruimels achter om op te springen en ze passen dit waarschijnlijk zo vaak toe, dat het voor hen binnen twee computerklikken allemaal geregeld is. Het enige wat ik kan doen, is afwachten tot deze organisatie weer ergens toeslaat.”

Op zijn blog publiceert Kevin enkele brieven gericht aan de dader. Deze brieven en de identiteitsfraude worden al snel opgepikt door de media die zich stort op Kevins zaak. Dankzij deze publiciteit loopt de fraudeur uiteindelijk tegen de lamp wanneer hij opnieuw probeert een woning in Nijmegen te huren op Kevins naam. Een medewerkster van de woningcorporatie vertrouwt het niet en gaat op internet op onderzoek uit. Wanneer zij leest over Kevin Goes en zijn zaak gaan de alarmbellen rinkelen en wordt de politie geïnformeerd. De fraudeur wordt aangehouden… 

“Mijn identiteit is gejat. Iemand heeft zich minstens drie keer voorgedaan alsof hij mij was. Hij sprak zelfs zijn voicemail in met mijn naam. Ik ben de gedupeerde, niet zij! Maar de politie pakt de man op die mij dit alles bezorgd heeft en laat hem binnen een dag weer gaan. Zo werkt dat dus. Maar waarom werkt dat zo?”

Kevin is slachtoffer geworden van identiteitsfraude. Uit een onderzoek uit 2013 blijkt dat in 2012 meer dan 600.000 mensen in Nederland slachtoffer waren van identiteitsfraude. Meer dan 600.000, lees ik dit getal echt, ik schrik hiervan. Zoveel slachtoffers, waarom is er in de wet nog maar weinig geregeld voor deze slachtoffers? Waarom vragen zoveel bedrijven nog steeds om een kopie van je paspoort, bedrijven als je werkgever, de sportvereniging, het telecombedrijf, hotels, autoverhuurbedrijf, etc. Werkt dit niet nog meer identiteitsfraude in de hand?

“Er zijn nu 600.000 slachtoffers van identiteitsfraude per jaar, maar als we allemaal een beetje meer opletten, worden dat er niet meer.”

Kevin had voor zijn onderzoek gesprekken met onder andere een hoogleraar strafrecht, coördinator Centraal Meldpunt Identiteitsfraude en -fouten, de Nationale ombudsman en enkele slachtoffers van identiteitsfraude. Hij eindigt zijn boek met enkele tips om identiteitsfraude te voorkomen. Zijn belangrijkste advies: geef nooit je paspoort af aan iemand die dit identiteitsbewijs niet mag hebben, bijvoorbeeld een hotel of verhuurbedrijf. Wordt er toch verzocht om je identiteitsbewijs, verstrek dan een kopie waarop je de datum vermeldt en voor wie deze kopie bestemd is. Streep daarbij je BSN-nummer door (dit laatste moet tot twee maal toe, ook in de code onder op het paspoort). 

“Ik ben het vertrouwen kwijt in iets wat voor altijd van mij hoort te zijn: mijn identiteit. Een nieuwe ik krijg ik niet. Daarom is een gestolen leven niet te vergelijken met een gestolen televisie of een gestolen auto. Een gestolen leven kun je niet vervangen.”