Recensie: Alea - Ria Schopman

Titel: Alea

Auteur: Ria Schopman

Genre: Roman
Recensie: Thea

ISBN: 9789078905721

194 pagina's | Uitgeverij De Brouwerij | maart 2014

Ria Schopman:

Ria Schopman (1961) werkte eind jaren tachtig in Spanje en Mexico als Manager Entertainment voor Spaanse hotelketens. Zij bedacht en produceerde thema-avonden, waarbij ze zelf de presentatie voor haar rekening nam. Een droevige persoonlijke gebeurtenis deed echter een nieuw verhaal ontwaken en resulteerde in haar debuutroman: Alea. Ria is getrouwd en woont met haar man en zoon in Den Haag. Naast lezen en schrijven, is zwemmen met wilde dolfijnen haar grote passie.

Het verhaal:

Als Odiel na haar moeder en broer ook nog haar vader verliest, besluit ze haar jachtig bestaan te verruilen voor een periode van bezinning op een dunbevolkt Schots eiland. Zij hoopt dat de stilte haar zal helpen de inzichten waar ze naar op zoek is te vinden. Haar vlucht neemt een verrassende wending als zij daar de verhalen hoort over Alea, een meisje dat al jarenlang door haar moeder opgesloten zou zijn. De dorpelingen zijn er van overtuigd dat Alea alleen in haar moeders hoofd bestaat. Vastbesloten gaat Odiel echter op onderzoek uit. Dan blijkt dat voor mensen die het verleden niet kunnen laten rusten, op dit eiland het gevaar voortdurend op de loer ligt. 

Recensie:

„Waarom heeft alles een grens, komt er aan alles een eind? Haar weigering de eindigheid van het leven te accepteren, maakt haar tot de cipier van haar eigen gevangenis. Ze wordt gekweld door een doodsangst die altijd op de loer ligt. Een voortdurende dreiging die haar belet ten volle te genieten van al het geluk en succes dat haar ten deel is gevallen. (..)allemaal bedekt door een sluier van vrees die haar influistert dat dit alles in één klap voorbij kan zijn.”

Een bijzonder, meeslepend en boeiend verhaal, het verhaal van Odiel en Alea. Een verhaal beneveld met mystiek en spiritualiteit. Lange tijd speelt bij de lezer de vraag; wie is Alea, is zij een mens van vlees en bloed of bestaat zij alleen in de gedachten van de mens? Het verhaal is indrukwekkend, heeft diepgang en een verborgen diepere laag in zich. Het neemt de lezer mee op reis naar inzichten, levenslessen en de zin van het leven. Het duurt dan ook niet lang of ik raak in de ban van het verhaal en word meegevoerd naar de wereld van Odiel  en Alea op het eiland Hoy... 

„Hoe aantrekkelijk het haar ook had geleken haar vader te vergezellen om een kijkje achter de hemelpoort te nemen, nu wil ze niets liever dan aarden. Ze wil het zand tussen haar tenen voelen, het gras onder haar voeten voelen kietelen. Mediteren om haar lichaam bewust te voelen, niet om eruit te ontsnappen. Haar lichaam is het instrument waarmee ze het verdriet gaat overwinnen. Met muziek als medicatie.”

Als Odiel na haar moeder en broer Tommie ook nog haar vader verliest,  vertrekt zij naar het kleine dunbevolkte Orkney eiland Hoy, in de hoop in de stilte aldaar de rust en inzichten te vinden waarnaar ze zo op zoek is. „Ik heb zoveel vragen, maar in de ruis van alledag kan ik de antwoorden niet horen.” 

Op het eiland Hoy hoort ze verhalen over Alea, een meisje dat door haar moeder opgesloten zou zijn. De eilandbewoners geloven dat Alea alleen leeft in de gedachten van de zonderlinge Debbie, zij hebben Alea in al die jaren nog nooit gezien of gehoord. Wanneer Odiel Debbie ontmoet, vertelt zij haar over haar ernstig zieke dochter die ze al haar hele leven verzorgt. Haar dochter lijdt aan een ziekte waardoor zij geen zonlicht kan verdragen, zij is een kind van het duister, een maankind. 

„En nu is Floortje terug, onder een nieuwe naam. Iemand als Debbie kan ongestoord haar gang gaan. Alle eilandbewoners verklaren haar voor gek. Niemand gelooft haar verhalen en ze hebben geen reden zich er mee te bemoeien. Niemand heeft Alea gezien. En niemand had Floortje gezien. 'Ik wist het niet' is een excuus dat nu niet meer opgaat. Ze is het aan Floortje verschuldigd uit te zoeken of Alea bestaat. Of het goed met haar gaat.”

Door een traumatische gebeurtenis in het verleden waarbij Odiel te laat kwam om Floortje te redden, voelt zij zich verplicht om de waarheid te achterhalen over Alea. Want stel je voor dat de eilandbewoners het bij het verkeerde eind hebben en Alea geen verzinsel is maar ergens door haar moeder wordt vastgehouden, er wellicht sprake is van kindermishandeling?

„Wat als Alea wel zou bestaan en haar hulp nodig heeft? Kan ze zich veroorloven zich er niet mee te bemoeien? Wat als Alea haar kans is om iets goed te maken, de kans om iemand te redden? Iets wat haar bij haar dierbaren keer op keer niet gelukt is?”

Ondanks de waarschuwingen van de eilandbewoners voor Debbie besluit Odiel op onderzoek uit te gaan. Gedurende haar zoektocht naar de waarheid over Alea komt Odiel achter geheimen van het eiland en zijn bewoners. De zoektocht blijkt ook een zoektocht naar zichzelf te zijn, Odiel komt steeds meer in contact met zichzelf. Ze vindt antwoorden en inzichten, overwint haar angsten, durft los te laten en herinneringen aan haar dierbaren toe te laten. Odiel hervindt uiteindelijk zichzelf en het leven… 

„Al deze herinneringen, al deze ervaringen, al deze verhalen die een mens verzamelt om zich vooral te onderscheiden van de rest. Maar zijn we wel afgescheiden, zijn we niet juist allemaal verbonden? Heeft dit zorgvuldig geconstrueerde bolwerk van herinneringen en toekomstverwachtingen niet als primaire doelstelling ons weg te houden van het enige moment waarop we invloed kunnen uitoefenen, namelijk het heden? Zijn we niet allemaal een deel van het eindeloze collectieve bewustzijn, een stukje wereldziel?”