Recensie: Je moet wat - San Bos

Titel: Je moet wat

Auteur: San Bos

Recensie Thea

Genre: Roman (Verhalen)

ISBN: 9789046818558

112 pagina's | Nieuw Amsterdam | maart 2015

San Bos:

San Bos schreef korte verhalen voor o.a. De Revisor, KortVerhaal, NRC Handelsblad, Trouw, Bulkboek, Ballustrada en Schrijven Magazine. Ze won diverse prijzen. Ook was zij redacteur voor Short Story en gastblogger voor KorteVerhalen Schrijven.

Het verhaal:

Licht van toon, met een vleugje ironie. De verhalen van San Bos bieden in enkele pagina's een inkijkje in een heel mensenleven. En hoewel je meestal blij bent dat dat leven het jouwe niet is, is San Bos in staat om de lezer onmiddellijk aan haar personages te binden. Aan de vrouw die dichter bij de donornier van haar man komt dan de bedoeling was. Aan de man die zich laat marineren door zijn Vlaamse vriendin. En aan de schoonmaakster die door de spullen van haar opdrachtgevers gaat

Recensie door Thea:
In vijftien korte verhalen neemt de auteur de lezer voor even mee naar het leven van de hoofdpersonages in deze verhalen. Het zijn verhalen die emoties bij de lezer oproepen; verhalen die je raken, ontroeren maar ook verhalen die een lach op je gezicht laten verschijnen. De verhalen zijn in een prettige en beeldende schrijfstijl, scherpzinnig en doordrenkt met humor en lichte ironie, geschreven. 

Verhalen waarbij nooit expliciet het gebeuren an sich aangeduid wordt, door de beeldende schrijfstijl wordt dit de lezer uiteindelijk duidelijk. Alle verhalen hebben een open einde, de auteur laat het aan de verbeeldingskracht van de lezer over om deze in te vullen. Zoals bij het verhaal Don’t drive home the wrong way; ging Pete nu vreemd of toch niet, zal de ik-figuur uit het verhaal (zijn vrouw) bij hem weggaan? („ik vroeg me af of al mijn kleren in die koffer pasten.”)

En bij het verhaal Rita, over de dementerende meneer De Waal, verblijvend in een verzorgingstehuis waar hij zijn overleden vrouw Rita erg mist. („Ook ligt er een gouden ring, precies dezelfde als hij draagt, maar dan kleiner. Van uw vrouw, zegt de jongen.”) Maar meneer De Waal denkt dat Rita bij Piet van Zanten is (,„Ze is bij Piet van Zanten, hij weet het zeker”). 

Een verhaal welke indruk op mij maakte, was het verhaal Wiener melange, over een vrouw die op zoek gaat naar de donornier van haar overleden man Ted en wel héél dicht bij deze nier in de buurt komt. „Slechts huid zit er tussen haar hand en dat kleine stukje Ted. Haar vinger glijdt over het litteken, een lange rechte lijn op de zachte, levende buik. (..) Ze streelt het litteken; het maakt haar rustiger dan ze in tijden is geweest.”

Net als het verhaal Naar de kust over Nance die haar jarige dochter bezoekt, verblijvend in een instelling door haar handicap. „Marco’s nieuwe vrouw was een paar weken geleden bevallen van een kind, een goed kind, een gezonde zoon.”

Een verhaal waarbij ik moest glimlachen is het verhaal Vaarwel, over de kroegmaten die de as van hun maat Henk willen uitstrooien op zee maar waarbij het een en ander mis gaat. „Half april was het zover. Ze hadden groot ingeslagen: kratten bier, broodjes, chips en nootjes. De auto was afgeladen. Vier man, proviand, hengels, de hele mikmak. (..) Kinderen op schoolreis. (..) Henk staat er nog. In het schuurtje, zei ze.”. Ook een hernieuwde poging om de as van Henk op zee uit te strooien mislukt…

Ook het verhaal Vlaamse pepers maakte mij aan het lachen. Een man ontmoet in een winkel een vrouw met enorme borsten. Hij laat zich verleiden tot een etentje bij haar. „Ze wachtte hem op, bekeek hem als een poelier die een kip voor zijn etalage uitzoekt. Begerig, vond hij.” Zijn bezoek leidt tot een massage waarbij hij wordt ingesmeerd met de zelfgemaakte marinade, maar of dit zo’n slim idee was…

De verhalen in dit boek zijn stuk voor stuk juweeltjes om te lezen. Het zijn verhalen welke je leest met een lach en een traan; het ene verhaal raakt je, ontroert, het andere verhaal maakt je aan het lachen. Het boek las ik in een mum van tijd uit, het had van mij nog meer verhalen mogen bevatten!