Recensie: Lang leve familie! - Joke Janssen

Titel: Lang leve familie!

Auteur: Joke Janssen

Recensie: Thea

Genre: Jeugd (12+)

148 pagina's | Clavis Uitgeverij | juni 2015

Joke Janssen:

Nadat Joke Janssen in 1993 haar vwo-B voltooid had, studeerde zij sociologie in Tilburg. Vier jaar later studeerde zij cum laude af, met een aantekening in methoden en technieken van onderzoek. Tien jaar lang was Janssen werkzaam als sociaal-wetenschappelijk onderzoeker. Om gezondheidsredenen was Janssen in 2007 genoodzaakt haar baan als onderzoeker op te zeggen. Tijdens haar herstel begon Joke te schrijven. In eerste instantie korte verhalen en columns. Eind 2011 debuteerde zij met haar eerste roman Klaar. Lang leve saai! is haar eerste jeugdroman.

Het verhaal:

Hoe zou jij het vinden als je van de ene op de andere dag een 'logeerbroertje' kreeg? Nee, geen schattig babybroertje, maar een achtjarige nerd met een brilletje, spillebeentjes en een doodzieke moeder. De twaalfjarige Petra is niet bijzonder enthousiast. Haar leven is al druk genoeg zonder Wouter. Ze heeft haar handen vol aan haar mega-onhandige vader, haar herstellende moeder, haar bemoeizieke tante en de kennismaking met de middelbare school. Verder is er iets vreemds aan de hand met de moeder van haar nieuwe vriendin Dominique... Eerlijk, direct en met humor schrijft Petra in haar dagboek over haar leven. Het wordt een zomer die ze niet snel zal vergeten. De zomer dat ze zus werd.

Recensie door Thea:

Reeds eerder maakten we kennis met de toen 11-jarige Petra in het boek Lang leve saai! Het boek Lang leve familie! gaat verder waar het vorige boek eindigt. Ook nu schrijft Petra in haar dagboek over de gebeurtenissen uit haar leven. Gebeurtenissen met een lach én een traan. Om sommige fragmenten heb ik dan ook hardop geschaterd, andere fragmenten bezorgden mij een brok in mijn keel... 

“Morgenavond ontmoet ik mijn nieuwe klas. Dan zie ik met wie ik na de zomervakantie in de brugklas zit. Een hele nieuwe klas! Een hele nieuwe school! Stress!” 

Petra is inmiddels 12 jaar en staat op het punt de basisschool te verruilen voor de middelbare school. Na de zomervakantie zal ze naar de brugklas gaan, ze vindt het spannend en eng, zal ze er haar draai én vriendinnen vinden? Niemand van haar vriendinnen komt bij haar in de klas, ze zal zichzelf moeten redden. Op de kennismakingsavond met haar nieuwe klas ontmoet ze zittenblijver Dominique, het klikt tussen hen. Is Dominique haar nieuwe vriendin?

“Dominique kende verder ook niemand/geen interessante personen in onze nieuwe klas. We zijn dus naast elkaar gaan zitten en hebben heerlijk zitten kletsen. Megagezellig! Ik heb een nieuwe vriendin! Ze is heel lief, knap en gaat echt vet gekleed. Verder weet ze precies hoe alles hoort op mijn nieuwe school. Handig! Door Dominique vind ik dat hele nieuweschoolgedoe een stuk minder eng. Met haar erbij zal het wel goed komen”.


Petra schrijft in haar dagboek over haar dagelijks leventje; over Dominique, de ruzie met Marieke, haar vriendinnen Indy en Vera, verliefdheid, haar ouders, de gênante acties van haar vader die haar in verlegenheid brengen, de laatste weken op de basisschool, de eindmusical én over Wouter en zijn doodzieke moeder Meike. 

De 8-jarige Wouter, zoontje van de doodzieke Meike komt tijdelijk bij Petra thuis wonen. Petra leeft met hem mee, vorig jaar zat zij immers in dezelfde situatie, ze weet hoe hij zich voelt. “Zal proberen om Wouter te helpen. Om lief voor hem te zijn. Zal niet makkelijk worden. Hij is namelijk zo’n ongelooflijke nerd. Met z’n brilletje en opa-kleren. Zo’n ergerlijke betweter. Hij denkt echt alles beter te weten. Vermoeiend! Vooral omdat hij het nog echt beter weet ook! (..)Het is en blijft een jochie met een doodzieke moeder. Daar gaat het om! Ik beloof plechtig dat ik mijn best ga doen. Erewoord!”

Petra probeert er te zijn voor Wouter, zo neemt ze het voor hem op als hij door Rafael gepest wordt. Ook vraagt ze zich af wat er toch met Dominique aan de hand is, waarom mag ze niet bij haar thuis op bezoek komen? En dan gaat hun geplande vakantie naar Italië ook al niet door, dankzij die gênante actie van haar vader, na afloop van de schoolmusical. 

“Meike heeft ook kankergezwellen in haar schildklier, maar niet alleen daar. Haar hele lijf stikt - letterlijk! - van de gezellen. Ze zitten in haar bloed, haar hersens, haar longen. Het is eerder een wonder dat ze nog leeft dan dat ze doodgaat. De dokters kunnen haar niet redden. Ze kunnen geen ene f*ck doen! Ze kunnen haar alleen een beetje helpen met de pijn. Meike gaat dood. Zo zeker als wat. Niemand kan zeggen wanneer ze precies dood zal gaan. Het zal geen maanden meer duren. Het gaat over dagen, niet over maanden. Over een paar weken is Wouter zijn moeder dus kwijt.” 

Dan krijgen ze slecht nieuws te verwerken, Meike zal haar strijd tegen de kanker op moeten geven. Hoe moet het dan met Wouter, wat gebeurt er met hem, waar moet hij naar toe? Ze willen Wouter niet kwijt, hij hoort bij Petra en haar familie. Ze zetten alles op alles om Wouter bij hen te laten wonen als zijn moeder er straks niet meer is. Zal het ze lukken? Mag Wouter bij hen blijven wonen? In zijn net opgeknapte kamertje? 

“Het is oneerlijk! Waarom moet een jochie het belangrijkste in zijn leven - zijn moeder - kwijtraken? Hij heeft al zijn hele leven geen vader! Alleen een moeder en die gaat dan vervolgens ook nog eens dood. Dat is toch wreed? Waarom kon ze niet gewoon verder leven?”

Het verhaal krijgt nog een verrassende ontknoping, de verjaardag van Petra’s vader had iedereen zich toch net iets anders voorgesteld … 

“Wat heb ik eigenlijk een leuke familie. Wil - serieus! - met niemand ruilen. Ook al is mijn familie soms - vaak! - een beetje raar, luidruchtig, onhandig, gênant of simpelweg gestoord. Mijn familie is stiekem best oké. Lang leve familie!”